Tam ben tam gaz boyamalara devam ederken ve hediyelerim bitti, artık kendime boyayacağım derken hayatımızda büyük bir değişiklik oldu. Tayinimiz çıktı. Kendi halinde bir şehir olan Niğde'den, bir başka kendi halinde bir şehir olan Kastamonu'ya. Artık evimde misafirim. Evi toplamak lazım. Hobi diye biriktirdiğim çöpleri atmam lazım. Yoksa hangi kamyon alır boş pet şişelerini, zeytin tenekelerini. Kumaşlarımı. Lazım olduğunda bulamam diye aldığım boncuklarımı, fistolarımı, fermuarlarımı. Burda dergilerimi. Hamur kalıplarımı. Çerçeve kenarlarını kaplamak için kullanırım diye biriktirdiğim kırpık patron kağıtlarımı. Saksı yapmak için biriktirdiğim yoğurt kovalarımı. Başkaları için çöp, bizler için hazine olan daha nice malzemelerimi. Binbir emekle biriktirdiğim malzemelerimi.
Bir an önce toplanmam gerek ama ben boyama yapıyorum. Ne çok özlemişim boyalarımı. Bu sefer de iş yerimdeki hobi arkadaşım için. Tanıştığımızda ikimiz de hobi dünyasına çok uzaktık. Önce ben başladım, sonra o bana bir kaç şey sorarken bir baktık ki biz hiç bilmediğimiz sulara yelken açmışız. İçtiğimiz kahveler eşliğinde hararetle sohbet ediyoruz. Geri dönüşümlerle başladığımız yolculuğumuza ben dikiş ve boyalarla devam ettim; o cam boyama ve mozaik dünyasına daldı. Her yaptığımız işte birbirimizin onayını aldık. Çünkü birbirimizi gerektiğinde acımasızca eleştirdik, gerektiğinde övdük.
İşte bu tepsi de onun için.
Önce tamamı siyaha boyandı. Sonra mumla eskitme yapılarak kırmızıya boyandı. Arşivimdeki en sevdiğim resimler ve puantiyelerle tamamlandı.
Her baktığında içtiğimiz kahveleri ve tatlı sohbetlerimizi hatırlaması dileğiyle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder